Οι τραυματισμοί στον αθλητισμό μπορούν να προέλθουν από:
- Προηγούμενους τραυματισμούς
- Μυοσκελετικές ανωμαλίες
- Πρόωρη εξειδίκευση
- Ελλείψεις στην τεχνική, ελλιπής ενδυνάμωση.
- Καιρικές συνθήκες
Αλλά και από ψυχοκοινωνικές καταστάσεις όπως:
- Έλλειψη αυτοπεποίθησης
- Στρες από τη ζωή, έντονα γεγονότα της ζωής (μείωση της προσοχής, της αυτοσυγκέντρωσης
- Χαμηλή ψυχική ετοιμότητα
- Αρνητική ψυχική διάθεση (ένταση, κατάθλιψη, θυμός, κούραση, σύγχυση)
- Κούραση από την προπόνηση ή από τα πολλά χρόνια ενασχόλησης με το άθλημα.
- Έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης.
Για την αντιμετώπιση ενός τραυματισμού, ο αθλητής εκτός από την ιατρική στήριξη πρέπει να δώσει βάρος και στην ψυχολογική στήριξη. Η επαναφορά από τον τραυματισμό εξαρτάται από το μέγεθος του τραυματισμού, την προσωπικότητα του αθλητή αλλά και την θετική αντιμετώπιση απο το περιβάλλον του και απο τον ίδιο. Ένας τραυματισμός συνοδεύεται από:
- κατάθλιψη
- ένταση
- θυμό
- χαμηλή αυτοπεποίθηση
- μειωμένη αυτοσυγκέντρωση
- αποστροφή της άσκησης
Η ψυχολογική παρέμβαση παρακινεί τους αθλητές να ξεπεράσουν τα ψυχολογικά εμπόδια και να επανέλθουν πιο γρήγορα. Οι αθλητές πρέπει:
- να έχουν θετική στάση προς την αποθεραπεία
- να έχουν αυτοπεποίθηση,
- να έχουν στήριξη από την ομάδα (προπονητή – συναθλητές -διοίκηση) αλλά και από την οικογένεια.
- να καθορίζουν στόχους για το πρόγραμμα αποκατάστασης, να ενημερώνονται συνεχώς και να συγκεντρώνονται σε αυτό.
- να παραμένουν στο πρόγραμμα της ομάδας και να επικοινωνούν με την ομάδα φυσιολογικά.
- να παρακολουθούν την πρόοδο και να λαμβάνουν ικανοποίηση από αυτό.
- να συνεχίζουν την νοερή προπόνηση.
- να χρησιμοποιούν θετικό αυτοδιάλογο.
Psychinfo.gr 
Κάποτε ήμουν αθλήτρια σε μία ομάδα της περιοχής μου. 11 χρόνια συγκεκριμένα , έπαιζα βόλει στην θέση του πασαδόρου. Αν και το βόλει είναι ένα ομαδικό άθλημα, αυτή δεν ήτανε ομάδα. Η μία κάρφωνε πισώπλατα την άλλη καικ η δική μου αυτοπεποίηθηση βρισκόταν πάντα στο πατώματα, διότι δεν ήμουνα η ευνοούμενη της προπονήτριας με αποτέλεσμα ποτέ να μην ακούω μπράβο αλλά «βρισίδια» . Μία μέρα σε έναν αγώνα έκανα πτώση μπροστά για να βγει η μπάλα και άκουσα ένα δυνατό «κρακ» (πιστεύω πως δεν το άκουσα μόνο εγώ γιατί σταμάτησε και με κοίταξε όλο το γήπεδο). Συνέχισα να παίζω.. Δεν με πονούσε τίποτα. Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να κρατήσω το κεφάλι μου στη θέση του, αν το άφηνα έπεφτε δεξιά, αριστερά, μπροστά και πίσω.. Με πήγανε στο νοσοκομείο και δύο τρομοκρατημένες νοσοκόμες με βάλανε στα επείγοντα. Γελούσα γιατί δεν ήξερα τι γινόταν, μου βάλανε κολάρο, μου βγάλανε μαγνητικές και ένα σωρό ακόμη ακτίνες.. Με είδαν και δύο νευροχειρούργοι και μου είπανε πως θα παραλύσω.. Καθόμουν 2 εβδομάδες ακούνητη στο κρεββάτι. Αν δε ήθελα να σηκωθώ, έπρεπε να το κάνω για το πολύ πέντε λεπτά σέρνοντας τα πόδια μου στο πάτωμα για να αποφεύγω τους κραδασμούς. Ευτυχώς οι δύο σπόνδυλοι μου που κόβανε βόλτα απόφασισαν να έρθουν στην θέση τους. Ξαναπήγα προπόνηση μετά από ένα χρόνο. Και εκεί είδα… συμπαίκτες και προπονητές να μου γυρνάνε την πλάτη, όλοι κάνανε πως δεν υπήρχα, η προπονήτρια απέφευγε να μου δώσει την στολή για να νιώθω ξανά μέλος της ομάδας (δεν απαίτησα ποτέ να παίξω μετά τον τραυματισμό). Από τότε η μπάλα σκάει δίπλα μου και ασυνείδητα την αποφεύγω. Ανοίγω το συρτάρι με τα αθλητικά και κλαίω γιατί δέθηκα και αγάπησα το άθλημα αυτό και είχα και απαίσια αντιμετώπιση και έχω αυτή την φοβία ή οποία δεν είναι συνειδητή. Είπα αν ξαναπροσπαθήσω σε μία μιικρή ομάδα στην περιοχή που σπουδάζω τώρα, Αλλά δεν ξέρω πως θα είναι..